Libre

Binabaha ang buong Maynila at nauuhaw ako.

Nakasakay na ako pauwi nang Cavite. Nung dumaan ang bus sa Lawton hinintay ko ang mga naglalako ng pugo, fish crackers, kendi--- at tubig. Nguni’t walang umakyat ng bus. Dumaan ang aking sinasakyan sa Pedro Gil, sa Baclaran, pero talagang walang pumasok sa bus para magtinda.
Malakas ang ulan. Makikita mo ang limang dipang taong parang mga langgam na hindi alam kung saan sisilong, at sa may mga payong naman, kung saan may masasakyan.
Wala na akong ibang magawa kundi tumingin sa kawalan. Hindi ko maiwasan magmuni, sapagkat kapag nasa bus ako, napapaisip ako nang malalim, lalo na kung malayo ang patutunguhan ko. Kapag tumitingin ako sa salamin na nasa gilid ko, aking nakikita ang repleksiyon ng aking mukhang masaya o nagdurusa, kontento o nanunumbat. Para itong konsensiyang humahalakhak at nagtatanong kung sigurado akong ako ang tunay at hindi ang mukhang nasa salamin.
Malay natin.
Malay natin.


Noong una kong nalaman na ibinebenta ang tubig na nasa loob ng plastic na lalagyan, nawindang ako. Bakit naman? Sino nga ba ang bibili ng tubig na dapat ay libre sa bawat tao? Para sa akin noon, nung bata ako, ang libreng tubig ay karapatan ng lahat, tulad ng kalayaan.
Pero ano ba ang libre ngayon?
Hindi libre ang pag-ibig.
Hindi libre ang kalayaan.
Hindi rin libre ang tubig.
Pero ang tubig nabibili sa sampung piso lang. Magkano ba ang pag-ibig o kalayaan ngayon? Wala sigurong makapagsasabi
Pero isa lang ang alam ko.


Binabaha ang buong Maynila at nauuhaw ako.

Sawi Ka Ba?

May isa akong matalik na kaibigan na tila sawi palagi sa pag-ibig. Wala namang problema sa kanya--- mabait , matalino, pasensyoso at sabi ng lola ng klasmeyt ko dati, guwapo. Pero bakit ganoon? Kapag nagmamahal siya, kahit kalian hindi siya nagkulang, ngunit hindi siya minahal nang kahit sino sa mga inibig niya, liban sa isang babae.
Nagkagusto siya sa isang matalinong babae nung second year. Maganda siya, masayang kausap. Kaya lang nasulot ito nang matalik na kaibigan niya.
Nung third year, nagkaroon siya ng kasintahan, kaya lang nagpunta ito sa New Zealand para manirahan.Hanga ako sa lalaking ito noon. Isang taon mahigit silang nagtagal, pero talagang hindi sila takda sa isa’t-isa.
Nung fourth year, nabaliw siya sa isang babaeng matalik ko ring kaibigan. Maganda ang babeng ito, payak, masayang- masayang kausap. Pero hindi siya ang laman ng puso nung babae, at sa huli, matapos ang isang taon mahigit, sumuko rin siya.
Ngayong first year college, TBA pa rin yung balak niyang ligawan. Hindi alam nang babaeng yon kung may pag-asa ba siya o wala.

Bakit ganoon?
Minahal ko siya dati. Nandoon ako habang nasasawi siya sa lahat nang babaeng inibig niya. Narinig ko ang lahat ng hinanaing niya, tahimik, nagsasabing kung kaya mo pa, go! Pero sa loob halos murahin ko silang lahat, saksakin sa baga, kahit ano, dahil sobrang tanga nila. Eto na, may gagong nagmamahal sa inyo, na hindi kayo pababayaan, na hindi kayo sasaktan! Pero sadyang bulag ang mga tao.
At palagi, sa huli, kapag wala na ang matalik kong kaibigan sa tabi nila, saka lang nila malalaman na tanga nga sila.

Ako naman, sa sarili ko, nagtanong,,,ano ba ang wala sa akin? Iyan ang pinakamalupit, pinakamasakit, pinakatanong na hindi maiiwasan na gumapang sa isipan.
Natanong mo na ba sa sarili mo?
May leksyon ang kuwentong ito: ang sayo, sayo. Ang hindi…
Sino ba naman ang gustong iwanan ang minamahal? Sino ba namang ungas ang sadyang sasaktan ang sarili? Pero minsan, kailangan. Kapag ayaw niya sa iyo, wag mong pilitin. Kung iniwan kang nakasabit sa puno, tanggalin mo yang t-shirt mo sa sanga tapos wag mo nang habulin. Sa mga taong sawi, wag niyo lang isentro ang buhay niyo sa isang taong hindi naman kayo pinahahalagahan. Madaling sabihin eh, mahirap gawin, pero pag gusto, may paraan.
Pag ayaw, may dahilan. (©Manoy)
Hindi hinahanap ang para sa iyo, dumarating yan. (©Paul)
Buksan lang ang mata. (©Lizette)

Tignan niyo ako, nung sinabit ako sa puno, hindi ko lang hindi hinabol, tumakbo ako sa kabilang direksyon!
At may nakabangga ako…

Time After Time The Narra Tree Blooms

I remember the last days of high school. I spent most of them staring out at the narra trees growing beside our classroom, terribly missing the seemingly everlasting profusion of green. I felt sad every time. I was sad because I wanted desperately to see them bloom, because they lose their leaves in October and grow them back in June, when classes start, when I will not be there anymore. Is there something about the narra tree inside which knows that more hopes and laughter to water it come back every June?


There are some things you can never get back to.
You can never get back to that umbrella you left in the food court. You can never get back to that cell phone you left in a tricycle.
You can never get back to high school.
I’m listening to Time After Time, Eva Cassidy’s version. It was our graduation song, a song for remembering what cannot but be forgotten, and yet it remains in the recesses of your soul.
Somewhere in a hidden niche of my being I am called to remember our graduation. It was not a time to exhilarate, knowing what lay before us when we step in to college. It was not a time to cry either, because who was leaving who? Obzite has a bond we believe is unique. It was not the kind of thing that was temporary, like ice turning to wisps of evaporating gas or dew that capitulates at the rising of the sun. Who will cry when everyone knows that that bond is unbreakable by time after time?
The night was humid. There were letters to be distributed, promises to be made. There were last smiles to share and goodbyes to be ceremoniously made. The atmosphere was quite festive, actually. You could even read the caption: bye to Atheneum! Goodbye Kalbo! The lanterns on the trees were lighted up and you’d think you’re going to a damn party instead of saying goodbye to everything you have ever known.
I had a problem then. My heart was not in the best shape to be happy for myself, to jump up and down in a frenzied beat at the notion of leaving my alma mater. I was gong to UP. I was supposed to be happy. I was leaving. But sorrys were never properly made. Confessions were never properly said. I was leaving, though, I was leaving.
I knew that such things, in time, will not matter anymore…


Graduation is five months ago. Where is Obzite now? Has it survived time after time? Who fell and who caught whom? Who waited for whom? Who kept the suitcase of memories?
I don’t hang out with them anymore, and I am not the only one. Manila is so far, time is so scarce; there are always lousy excuses any stupid moron will see through. We are not as close as we were. Just five months and people are drifting away.
I never kept any illusions about remaining together, physically. I never kept any hopes that everyone will remain in touch.
But I know, from that recess of my soul.
The Obzite bond is beyond seeing each other or keeping in touch everyday. It transcends such trivialities. It is that sort of rare, unexplainable bond among a group of people who shared a life together. I know that when time comes we will get back to each other, for while there are things one can never get back to, there are also things one can always get back to…
You can never get back to high school.
But you can get back to the people you shared it with.

The narra tree loses its leaves in October, and every June, when it is not so hot as in summer and not so rainy as in September, the leaves creep back to the bare, withered branches and explode in an orchestra of green.

Ang Paborito Kong Tao

Ang pangit naman pakinggan, ang "ang paborito kong tao". Parang ang paborito kong kendi, ang paborito kong panti o ang paborito kong maxi pad. Parang tugma eh. Pero siyempre, tulad ng maraming bagay, hindi.
Charisse ang pangalan niya. Nakilala ko siya nung... (kailan nga ba?). Basta. Napansin ko lang na napaka-payak niya. Mayroon siyang maamong mukha na hindi artipisyal na parang plaster at matigas tulad ng iba. Simpleng manamit. Minsan, nasabi ko na sa unang tingin lang hindi ako magdadalawang isip na ipagkatiwala ko ang buhay ko sa kanya.
Ganoon ang epekto niya sa akin.
Bago ang lahat, gusto kong linawin na hindi ako lesbiana. Hinahangaan ko siy sapagkat konti na lang ang babae sa mundo ngayon na katulad niya na payak at hindi peke. Mas maraming babae ang maraming kaartehan sa katawan---tulad ko.
Minsan naiinggit ako. Gusto kong maging katulad niya. Parang mas masayang simple at walang pagba-balatkayo, yung hindi iisipin ng trenta minutos kung ano ang susuutin, kung maayos ba ang pag-blower sa buhok kaninang umaga, kung ano ang matinong face powder, Johnson's and Johnson's o Ponds?
Naiinggit ako.
Naiingit ako dahil nilamon na ako ng mundo, kasama ng lahat ng intriga at problema nito. Naiinggit ako dahil hindi na ako inosente tulad niya, dahil alam kong sa kahit anong segundo lang ay tutunawin ako ng sikmura ng mundong lumamon sa akin. Naiinggit ako dahil masyado akong maraming nalalaman, katulad ng mga bagay na ito.
Im just stressing myself out.
Speaking of stress.

"Clench your fists. Yan. Ganyan. Tapos, inhale. Exhale. Yun lang. Tapos na!", sabi ni Charisse sa report niya sa PE, habang masayang nakangiti at namimigay ng meditation tips na nasa papel.

Sobrang pagod na ako noon. Malapit na sa burn-out stage ng stress. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko sa buhay kong komplikado. Puta.
Ang nakakiba pa, hindi kami close ni Charisse. Pero sa sandaling kailangan ko ng solusyon sa buhay kong magulo at nakakasakit ng ulo, nandoon siya para bigyan ako ng simpleng paalala.

Inhale, exhale.

Kaya siya ang paboritong tao ko. Simple.

Deep Sleep

If I'm sleeping right now, please dont wake me up
To know that nothing's wrong is just enough
Even if it is in just deep sleep
The dream is better than the reality.

People don't mind
Fooling themselves all the time
People don't bother
With the impossibility of forever

I go along
Along the blurred lines of right and wrong
The dreamlike quality
of reality
Makes everything
So...
Temporary.

Di Raw Mahilig

Hindi ako mahilig manood ng mga palabas tulad ng Encantadia, Kampanerang Kuba, Sugo, lalong-lalo na yung Darna. Ewan ko lang ha, pero parang lahat ng mga bida (buwisit, pati pa nga yung kontrabida!) “intellectually challenged”. In other words, bobong maliwanag!
Hindi nga ako mahilig manood, pero minsan naaabutan ko ang mga kalokohan nila sa tv. At ewan rin, nahy- hypnotize ako. Hindi ko na napipigilan. Maya-maya ay napapansin ko na lang na engrossed na ko sa Darna. Tapos, Encantadia naman. Tapos, Sugo. Tuloy, medyo alam ko yung storyline. Kainis.

Darna: Tigilan mo yan!
Kalaban: Hindi mo alam ang pinagdaanan ko!
Darna: YAAAH!
Tapos masasapok si Darna. Tapos ang gagawin nung kalaban i-wrewreslting siya. Tapos, si Darna imumudmod sa lupa. Hay. Akala mo walang super powers! Yung kalaban nga eh nangunguha lang ng boses tapos si Darna may laser eyes, may tornado power, may lakas ng isang daang leon, tapos malaki pa ang boobs niya! San ka pa?

Pero di lang yan ang nakakinis. Ito kasing nanay ko, hard-core fan ng mga palabas na inilista ko sa itaas. Pag dating niyan sa bahay at pagkatapos magluto, hihiga yan sa sofa tapos mahy-hypnotize din.

Alena: Huhuhuhu!
Ibarro: Sino ang pumatay sa anak natin?
Amihan: May mga bagay na hindi na dapat malaman…

Lizette: Maaaaah! Sino ang pumatay sa gagong yon?
Mama: Ba ewan ko! Di naman ako nanonood niyan eh!

Yan ang ayoko sa nanay ko eh. Eto yung mga tanong na kailangan kong malaman sa oras na yon, sa minuto at eksaktong segundo pagkalabas ng tanong. Yun bang parang ikamamatay mo pag di mo agad nalaman? Ganon! Tapos siya pfft hindi niya alam pfft ? gusto ko lang namang malaman kung sino ang pumatay sa anak ni Alena eh!

Ang sabi ko nga, di ako mahilig. Naaabutan ko lang minsan.